SAMENVATTING PRIKANGST BEHANDELING MET HYPNOSE.
NA 1 SESSIE TRAUMA VERWERKT OVER PRIKANGST.
DE BETROKKENE WIL ANONIEM BLIJVEN.
Een moeder meldt haar zoon aan die enorme angst voor naalden heeft en over enkele dagen een operatie moet ondergaan waar natuurlijk een verdoving nodig is.
De angst is zo groot dat het al eens voorgekomen is dat moeder en zoon terug naar huis moeten omdat de paniek zo groot was, dat het niet zinvol was om de behandeling voort te zetten.
Deze ervaring heeft ervoor gezorgd dat moeder contact met mij opnam.
Wat ik dan als eerste doe is opvragen of men zelf weet wat er op dit gebied ooit fout is gegaan?
IN DEZE SITUATIE GING HET OM EEN JEUGDTRAUMA.
De zoon die vroeger een keer ingeënt moest worden en dit ging zonder goede uitleg en te onverwacht en de jongen werd door moeder vastgehouden, met alle respect, [met de beste bedoeling] dan gaat het makkelijkste
Uiteraard werkt dat voor een deel ook zo, zij het dan niet dat het voor de jongen, van toen op jonge leeftijd zo was gebeurd. Nu moet je je voorstellen dat een jong kind een andere beleving heeft, als een volwassene wordt maar al te vaak niet zo meegenomen in het geheel.
Daarom is regressie in zo’n situatie aan te raden.
Terug naar het begin, om de shock te ontladen. En dat is precies wat ik heb gedaan. Dit is millimeter werk.na de sessie deden we de proef op de som met een echte spuit een zogenaamde prik zetten, en ik heb hem zelf de spuit ook in handen gegeven en uit de verpakking laten halen en toen merkte hij zelf al dat er geen paniek meer uitbrak toch was het nog heel spannend hoe het daadwerkelijk zou gaan als het moment daar zou zijn. De ervaring moet dan leren dat het goed gaat.
Hieronder het relaas van zijn moeder.
De woensdag van de ingreep reden we ’s middags naar de kliniek (hij had ’s morgens ter afleiding nog gewoon gewerkt) en ik merkte wel dat hij gespannen/zenuwachtig was.
De anesthesist kwam hem uit de ontvangstruimte ophalen en ging eerst een gesprekje met hem aan.
Hij begon over de verdovingszalf die Jeroen op zijn arm had aangebracht. Waarom hij die plek had gekozen en waarom maar 1 plek, want als het daar niet zou lukken had hij geen andere verdoofde plek…. Ik dacht toen even: “zeg er alsjeblieft niet te veel over.” Jeroen zei tegen de anesthesist dat het in die dikke ader toch wel zou moeten lukken.
Jeroen is zonder protest meegelopen met de anesthesist en ik bleef achter. We hadden afgesproken dat hij het alleen zou doen, want de vorige keer was ik er wel bij en dat hielp ook niet. Hij voelt dan mijn spanning waarschijnlijk ook.
Binnen een kwartier kreeg ik al een foto van hem doorgestuurd dat het infuus er al in zat!
Alles is dus heel goed gegaan.
Hij vertelde ’s avonds dat hij het nog wel spannend vond, maar dat hij zich nu over kon geven aan de handelingen.Hij was in gesprek met een assistent terwijl iemand anders het infuus prikte. Al met al dus een hele positieve ervaring voor hem.
